Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Nahariya
Ik was net wat aan het rondlezen op voornamelijk.nl toen ik ineens aan iets dacht.
Nederlanders hebben een hele bijzondere manier van namen kiezen voor hun kinderen. Het Nederlands is een hele rijke taal, en er zijn heel veel echt Nederlandse namen die we kunnen kiezen voor Nederlandse kinderen. Daaronder reken ik ook namen als Daan, Fien, Lotte en Sanne, namen die weliswaar van een buitenlandse naam afkomstig zijn maar zelf Nederlands zijn. Aan Nederlandse namen hebben we dus echt geen te kort.
Het valt me op wanneer ik kijk naar namen die in andere landen worden gegeven, dat daar veelal tot altijd bij de oorspronkelijke taal en cultuur van dat land wordt gebleven. In Spanje hebben de kinderen dus Spaanse namen, in Amerika hebben ze Amerikaanse namen, in Turkije hebben de kinderen Turkse namen, in China hebben de kinderen Chinese namen, in Frankrijk Franse namen, etc.. In heel veel landen wordt gebleven bij de taal van het land. Een Turkse Jaicey of een Chinese Aimée zul je niet vaak voorbij zien komen, denk ik.
Nederland is één van de weinige landen (ik durf niet “enige” te zeggen) waarin ouders massaal over de grens zoeken naar namen voor hun kinderen. Een oer-Hollandse Jaicey of Aimée is geen uitzondering. Nederlandse ouders kiezen voor Italiaanse namen zonder dat ze een Italiaanse afkomst hebben, Franse namen terwijl ze zelf helemaal Nederlands zijn, etc. Aziatische namen voor Nederlandse kinderen ben ik nog niet tegengekomen, maar hoe lang zal het duren voor we een blonde Ling of Hue hebben?
Het meest interessante vind ik nog wel dat Nederlanders weliswaar graag een naam uit een andere cultuur kiezen, maar vaak deze naam dan wel vernederlandsen of verengelsen. Dylano was ooit de Italiaanse naam Delano maar is nu verengelst. Aimée wordt ineens uitgesproken als aai-mee. Rachel is reetsjel. Iedereen is natuurlijk vrij om te kiezen wat hij wil, en wie reetsjel een mooiere uitspraak vindt dan ra-gel mag daarvoor kiezen. Maar ik vind het een interessant onderzoekspunt, waarom Nederlands dit doen. Waarom is Nederland als enige of één van de weinige landen terecht gekomen in een tijdperk waarin namen allemaal Engels en uniek zijn?
Ik vind het een interessant thema om te onderzoeken. Waarom blijven Nederlanders niet bij hun eigen taal, maar zoeken ze het over de grens? Waarom zijn Nederlanders (misschien samen met Belgen) de enigen die dat doen? Waarom noemen Spanjaarden hun kind geen Sanne, en Amerikanen hun kind geen Rayan? Waarom doen alleen Nederlanders dat?
Ik denk niet dat jullie daar een verklaring voor hebben, maar wie weet heeft iemand een mooie theorie of toevoeging? Het lijkt mij erg interessant om dit eens te onderzoeken.
